به جای خواندن اخبار شروع به دویدن کنید

شاید کتاب رولف دوبلی را خوانده باشید. هرچند که ممکن است تمامی کتاب از روی نام آن مشخص باشد و هدف را هم کاملا مشخص کرده باشد، با این حال جایگزین بهتری می‌توان به جای خواندن اخبار معرفی کرد؛ مثلا دویدن! یا دویدن روی تردمیل یا فضای آزاد.

صحبت اینجا بر سر این است که اخبار و برخی روایت‌های خبری می‌تواند مخاطب را مضطرب، خسته، درمانده و پریشان سازد.

در پژوهشی که سال 1399 در مجله تخصصی رفتار حرکتی (پژوهش در علوم ورزشی) انجام شد، هدف از پژوهش، اثر راه رفتن روی تردمیل بر کارکرد جسمانی، مرتبط با سقوط در سالمندان بود.

نتیجه گیری پژوهش از اگزرگیم تا شناختی و تردمیل

هرچند که می‌توان دایرۀ این پژوهش را به استفاده از سایر تجهیزات هوازی نظیر دوچرخه ثابت و اسکی فضایی نیز بسط داد. با اینهمه، شرکت کنندگان در در این آمارگیری 60 نفر از سالمندان 60 تا 70 ساله شهر شیراز بودند که سابقه زمین خوردن نداشتند و به صورت تصادفی انتخاب شدند.

در نتیجه گیری این پژوهش اعلام شد که شرکت کنندگان هر چهار گروه تمرینی (اگزرگیم انفرادی، گروهی، شناختی و تردمیل)، در آزمون تعادل فولرتون پیشرفت داشتند. به زودی در این خصوص اطلاعات بیشتری در وبلاگ جیم لند منتشر خواهد شد.

مریم یاری، نویسندۀ مقاله تاثیر اخبار بر سلامت جامعه و نقش آن در هویت ملی در شماره 66 مجلۀ نامه هویت می‌نویسد: در شرایط امروزه، افراد همواره با اتفاقات و حوادث جدید مواجه هستند. البته این افزایش تعداد اخبار منفی تنها به ایران اختصاص ندارد.

در بخش دیگری از این مقاله با اشاره به تاثیرات روانی اخبار ناگوار بر ذهن آمده است:

سوزان بابل، محقق روان پزشکی و بازیابی از حوادث، بیان می‌کند که ذهن انسان در هنگام مواجهه با اخبار منفی وارد حالت درگیری، گریز و افسردگی می‌شود؛ اما مدتی پس از آن، به حالت آرامش قبلی باز میگردد.

نکته‌ای که در تحقیقات سوزان بابل بیان شده، موقتی بودن تاثیرات روانی و بد اخبار بد بر ذهن است. با این حال نکته مهم تر این است که این اخبار بد، می‌تواند منحصر به افراد بوده و برای دیگران تاثیری نداشته یا کمتر تاثیر داشته باشد؛ مثل خبر فوت یکی از نزدیکان!

اگرچه که ممکن است در یک شرایط کاملا عادی، برای عده‌ای یک خبری منتشر شود که تعداد بیشتری از افراد را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

موضوع مورد بحث اینجاست که همه این موارد در یک شرایط عادی که در برخی مقاطع معدود، خبر بدی به گوش می‌رسد، ذهن توانایی کنترل و هضم آن را دارد.

اما برخی جوامع گویی دائما تشنۀ ایجاد هیجان کاذب از طریق شنیدن، خواندن و دیدن خبر هستند.

جوامعی همچون جامعه ایران و جامعه آمریکا در این دسته بندی قرار می‌گیرند. نگاهی به مناظرات انتخاباتی ریاست جمهوری در هر دو کشور، گواهی بر این مدعاست.

تحقیقات بیشتر در خصوص خبر و خبرخوانی چه می‌گویند؟

تحقیقات بازاریابی و مارکتینگ قوی توسط محققین غیروابسته به هولدینگ‌ها و شرکت‌های مادر، نشان می‌دهد که رسانه‌ها عموما برای جلب مخاطب، هرگونه خبری را منتشر می‌کنند که بتوانند بیننده، شنونده و کلیک کننده بگیرند.

از آنجایی که یکی از کارکردهای اساسی ذهن، ایجاد حالات منفی و روانی نامساعد در خود است، رسانه نیز با شناخت این بخش از مغز، دائما در حال ایجاد هیجان کاذب و در بسیاری از مواقع منفی است که بتواند مخاطب را تا سر حد امکان کنار خود نگاه دارد.

بخش‌های خبری یک ساعته در سراسر رسانه‌های کابلی و رایگان، گواه دیگری بر این مدعاست.

در این میان، حتی خبرهای ورزشی نیز بیش از آنکه به خود اصل ورزش بپردازند و به نوعی بی‌طرفانه در راستای امر ورزش تولید شوند، به حواشی می‌پردازند و خبر ورزشی را نیز از جنس همان اخبار مشوش کننده منتقل می‌کنند.

به عنوان مثال، مشاهدات عینی قابل تایید توسط خوانندگان آگاه و کمتر آگاه رسانه‌های ورزشی، پرداختنِ اخبار به مسائلی نظیر میزان ثروت و تعداد روابط فوتبالیست‌ها را تایید می‌کنند. این در حالیست که میزان دوندگی‌های یک بازیکن فوتبال یا واترپلو یا میزان استفاده از انواع تجهیزات هوازی اعم از دوچرخه ثابت باشگاهی و الپتیکال باشگاهی، نامشخص و نامعلوم است.

پرداختن به حواشی راهگشا نیست

اگر به جای پرداختن به حواشی ورزشی، بخش قابل توجه اخبار ورزشی به اینکه مثلا بازیکن فوتسال چقدر در روز روی تردمیل دویده یا چقدر برای قوت بخشیدن به عضلات ران خود از دوچرخه خواه ثابت خواه کوهستانی استفاده کرده، چه اتفاقی می‌افتاد؟

مساله درست همینجاست که روح خواننده به تسخیر حواشی‌ای درآمده که نه تنها برای عضلات ران او مفید نیست، بلکه بر روی سیستم فکری و ذهنی او نیز به شکل انتزاعی اثر مخرب می‌گذارد.

بر اساس تحقیقات خانم یاری در مجله فوق الذکر، دورۀ چندباره اخبار در طول روز، جریان رسیدن به آرامش را مختل می‌کند؛ در طول زمان، غددهای مربوط به آدرنالین دچار خستگی شده و این خستگی به تمام بدن فرد انتقال پیدا خواهد کرد. همچنین اختلال خواب، اضطراب طولانی مدت و افسردگی نیز از دیگر نشانه‌های این اتفاق هستند.

بسیاری از موارد، آنقدر نوشته شده که عموم مردم از آن آگاه هستند. نکته اینجاست که نتایج همین تحقیقات را همان رسانه‌ها آنقدر تکرار و بیان می‌کنند که به نوعی از وزانت تحقیق کسر و نتیجتا لوث می‌شود.

تولید محتوا نیز از زمانی که رقابت‌ها بر سر بالا بودن در نتایج گوگل، شدت گرفته، به قدری تنزل یافته که تنها یک تیتر برای دیسکاور شدن کافیست و بعد از کلیک کاربر بر روی لینک مربوطه، با کوهی از تبلیغات در وبسایت‌ها مواجه هستیم.

این یعنی همچنان ماندن در سطح اینترنت، کلیک بر روی تبلیغات و کاوش‌های بی‌دلیل که نتیجه و خروجی نهایی‌اش همان چیزی خواهد شد که در بالا گفته شد.

با اینحال این حجم از تبلیغات و اخبار آنچنان زیاد هستند که مخاطب را رها نمی‌کنند تا حتی اگر شده یک ساعت از چندین ساعتی را که با تلفن همراه می‌گذراند، به ورزش اختصاص دهد.

تایمر تردمیل صفر نمی‌شود

برای مدت‌ها و اگرچه کمتر به واسطه کرونا اما همین حالا نیز، ورزشکاران تایمر تردمیل را صفر می‌کنند، از آن عکس می‌گیرند و پس از مدتی دویدن، دوباره از آن عکس می‌گیرند تا به مخاطبانشان نشان دهند که به ورزش اهمیت می‌دهند؛ اینجا هم مشکل آنجاست که رفتن به باشگاه ورشی و استفاده از وسایل، به 5 جلسه نیز نمی‌رسد.

راه‌های زیادی برای ایستادن در برابر سیل و یا بمباران اخبار ناگوار وجود دارد. در شماره شهریور 1400 ماهنامه مطالعات هویتی، یکی از راه‌ها برای تسکین سیستم عصبی، ورزش بیان شده است.

• برای تسکین سیستم عصبی می‌توان از تکنیک‌های کنترل استرس مانند ورزش، گذراندن وقت با دوستان و خانواده و تکنیک‌های آرام‌سازی مانند مدیتیشن، تنفس عمیق و... استفاده کرد.

پیشنهاد می‌شود یک بار دیگر به این خواستۀ تکراری توجه شود. خواسته‌ای که احتمالا گوش همه از شنیدنش خسته شده اما برای نجات خود می‌توانید یک یا چند بار دیگر به آن فکر کنید:

تلویزیون‌ها را خاموش و وای‌فای گوشی را نیز ببندید. ابتدا یک ساعت بدون آنکه هیچ کاری بکنید، یک جا بنشینید یا چند قدم راه بروید. می‌توانید هر کار دیگری بکنید؛ مهم این است که برای مدت یک ساعت، به سوی هیچ کدام از ابزارهای ارتباطی نروید.

بعد از مدتی که ذهنتان به خاطر خستگی از هیچ کاری نکردن، خسته شد و اصطلاحا حوصله تان سر رفت، به جای برگشتن بر سر گوشی تلفن، یک تردمیل یا دوچرخه یا کیسه بوکس یا حتی چند عدد دمبل بخرید و آن یک ساعت را با این وسایل پر کنید.

بعد از آن می توانید به جهان ارتباطات برگردید اما یک برنامه روتین درست کنید و روی آن بماند. به تدریج می‌توان این یک ساعت‌ها را به دو ساعت و شاید بیشتر هم تبدیل کرد تا جایی که دویدن، رکاب زدن و حرکات بیضی رفتن روی اسکی فضایی برایتان عادت شود.